Takt: 4/4
Tempo: 32-48 taktów na minutę

Zarys historii
Do świata tanecznego pierwsze wieści o muzyce jazzowej dotarły w roku 1917. W celu odróżnienia tańców nowoczesnych od dawnych nazywano je tańcami jazzowymi. Nowy rodzaj tanecznej muzyki jazzowej pod nazwą swing pojawił się w Europie w roku 1937, dotarł wtedy również do Polski, a jego bezpośrednim następcą był jitterburg. Jive to nowa wersja jitterburga, która pojawiła się w 1940 roku. Jest to typowy taniec jazzowy, z którego z kolei wywodzi się między innymi boogie woogie.

Styl i charakter tańca
Jive można tańczyć na trzy sposoby: w tempie wolnym (triple beat), w tempie średnim (double beat) oraz w tempie szybkim (single beat). Wybór jednego z nich uzależniony jest zarówno od tempa konkretnego utworu tanecznego jak również stopnia zaawansowania tancerzy.

Postawa taneczna
Postawa naturalnie wyprostowana, głowy uniesione wysoko, ciężar ciała umiejscowiony jest na całych stopach. Tancerz i tancerka ustawiają się naprzeciw siebie, tancerz obejmuje tancerkę prawym ramieniem i umieszcza swą dłoń w okolicach lewej łopatki partnerki. Pozostałe ręce połączone, umiejscowione nieco niżej niż w pozostałych tańcach.

Technika
Wszystkie kroki jive'a stawiane są na podeszwie lub płasko. Ciężar ciała powinien być na przedniej części stopy, mięśnie należy lekko rozluźnić.

Jive to taniec towarzyski, powstały w Ameryce po 1910.

Do Europy dotarł z amerykańskimi żołnierzami, początkowo pod nazwą jitterbug (ang. jitter - mieć tremę, podskakiwać nerwowo; bug owad, pluskwa), w 1940, jego odmianą jest boogie-woogie. Jest bardzo podobny do rock and rolla. Jive jest tańcem bardzo szybkim i dynamicznym. Kroki wykonuje się dynamicznie wbijając ciężar ciała w parkiet, tak jakby chciało się szybko porozgniatać te uciekające pluskwy. Typowe tempo to 42-44 takty/min, w kroku podstawowym występuje synkopowany rytm (raz-dwa, raz-es-dwa, raz-es-dwa), czyli 5 lub 6 kroków w takcie. W bardziej zaawansowanych figurach możliwe są rozmaite interpretacje rytmiczne. Charakterystyczną cechą jive'a są: szybkie kopnięcia oraz elastyczne akcje jazzowe z typowym przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej, by uzyskać większe przyśpieszenie i większą dynamikę na początku następnej frazy. Tańcząc jive'a należy mieć ciężar ciała z przodu. Na turniejach tańczony jako ostatni taniec latynoamerykański, gdyż jest to taniec najbardziej męczący.